Historie

In de vroege twaalfde eeuw, toen christelijke pelgrims naar het Heilige Land trokken, groeide de noodzaak hen te beschermen tegen rovers en vijanden. In het jaar 1119 werd daartoe een ridderorde gesticht door Hugues de Payens en acht andere edele heren. Zij noemden zich de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo, in het latijn Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani. In de volksmond worden ze ``Tempeliers genoemd. 

Deze vrome ridders legden de gelofte van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid af en stelden zich in dienst van de Kerk. Ze woonden bij de ruïnes van Salomo's Tempel in Jeruzalem, waaraan zij hun naam ontleenden. Al snel groeide hun roem, en met steun van vorsten en pausen kregen zij landerijen, forten en schatten, verspreid over heel Europa en het Midden-Oosten.

Echter na het verlies van het Heilige Land in 1291 veranderde alles voor de ridders. In het jaar 1307, op vrijdag 13 oktober, liet koning Filips IV van Frankrijk hen arresteren op beschuldiging van ketterij en afgoderij. Na wrede martelingen en schijnprocessen werd hun grootmeester Jacques de Molay in 1314 op de brandstapel omgebracht. Korte tijd later ontbond paus Clemens V de orde.

Aldus scheen het lot der Tempeliers bezegeld. In 1308 erkende paus Clemens V dat de Tempeliers niet schuldig waren aan ketterij. In 2007 is dit nogmaals door het Vaticaan bevestigd. De Tempeliers leven voort als een symbool van moed en trouw.